Ons kleine mannetje is te vroeg geboren , niet veel te vroeg maar toch. Al snel na zijn geboorte bleek dat hij niet goed zelfstandig kon ademen en werd dan ook met een sneltreinvaart naar Rotterdam gebracht. Je wereld stort dan toch even in en ook de woorden van de arts dat het wel vaker voorkomt stellen je niet gerust. Het was bevallen en opstaan om ook met dezelfde vaart naar Rotterdam te gaan. Onze vechter kon na een week zelfstandig ademhalen en mocht terug naar het streekziekenhuis.
Wat voel je je dan gelukkig, een beetje dichter bij huis want het volgende stapje is dan naar huis. Dat ging dan ook gebeuren, een week daarna. Wat een feest, onze zoon en broertje kwam thuis, mijn gezin compleet, wat een geluk. De eerste dagen gingen goed tot donderdags. Ik had hem in de kinderwagen gelegd omdat ik wilde gaan wandelen. Duurde ook niet lang of hij sliep prins heerlijk. Nog even snel dit en nog even snel dat opruimen, Lobke d'r schoentjes nog aan doen en verder kwam ik niet. Iets in me trok me naar de kinderwagen, ik moest en zou kijken. Wat ik toen zag....Linus, helemaal stil en helemaal blauw. Ik weet niet hoe snel ik hem uit de wagen heb getrokken en wat ik heb gedaan verder weet ik niet maar hij begon heel hard te hijgen en toen te huilen en te huilen. pas na een half uur werd hij weer stil. Hoe langer ik erover nadacht , hoe minder ik mezelf geloofde....Dat kon toch helemaal niet, het huilen klonk gewoon en hij zag er ook weer gewoon uit. Vrijdags niets aan de hand en zaterdag ook niets tot we terug kwamen van het boodschappen doen. Ik zette hem in zijn maxicosi op de tafel en draaide me om naar de keuken toen ik terug draaide was Linus weer helemaal blauw. Het verschil was nu dat ik niet de enige was die het zag en dat het heel veel moeite koste om hem te laten huilen. Daar gingen we weer naar het ziekenhuis. Na twee weken werd ons verteld dat Linus na het weekend weer naar huis mocht. Alles ging ook goed tot vrijdagavond. Manlief had Linus op zijn arm, ik zat met een andere moeder te praten en toe we naar Linus keken was het weer mis. Verpleegkundige wist ook niet hoe snel ze hem weer aan de monitor moest leggen en de waardes waren veel te laag...daar ging ons ventje weer naar Rotterdam. Het ene na het andere onderzoek volgde. De conclusie was dat Linus apneus heeft, gewoon stopt met ademen als hij slaapt. Linus mocht dan ook niet meer naar huis zonder monitor en ook niet als wij hem niet konden helpen. We kregen een BLS training zodat we hem konden reanimeren als het nodig zou zijn. Ons werd er wel bij verteld dat we het wel nooit nodig zouden hebben en hij er in het eerste jaar wel overheen zou groeien.... Ik hield me daaraan vast..helaas in mei wordt hij twee. We zijn heel veel apneus verder en hebben we het reanimeren helaas ook een aantal keren moeten uitvoeren en helaas krijgen de artsen er geen grip op waarom hij nou stopt met ademen. In maart gaan we naar het ziekenhuis in Antwerpen en hopen daar een stapje verder te komen.
Verder is Linus net zoals alle andere kindjes van zijn leeftijd, hij speelt, eet goed, vecht met zijn zusjes en laat weten wat hij wil...... Een kanjer is het!!!
In het afgelopen jaar zijn we heel wat mensen door alles kwijtgeraakt. Gelukkig deze vrienden niet en geeft deze bos bloemen me een enorm warm gevoel dat we niet vergeten zijn. We hebben dan ook een gezellige zaterdag achter de rug waar we met z'n alle genoten hebben van Linus zijn boeventrucjes, lekker eten en het gewoon gezellig praten en al helemaal even de zorgen vergeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten